Sevgili arkadaslarimdan birinin mesaji geldi inbox ima bugun “Yelda, blog noldu, bir yazip bir kayboluyorsun, yaz birseyler icim acilsin.” Evet, cok uzun zaman olmus, Puerto Rico basligina bakinca anliyorum. Puerto Rico yazilari ile ilgili facebook hesabima mesaj yazan arkadaslarim oldu: Nurhan, fiyatlari yazmana gerek var mi diye sorarken; Mehmet, kizlardan bahsetmemissin diye yakindi; Emel, hadi normal bir gezi yazisi yaz dedi. Yeni yazi, normal olani yolda Emel, tatlim; Nurhancigim, ben derginin yalancisiyim, fiyat onemli bir detay dediler bana, ben de herseyi not ediyorum; Mehmet, sana ne demeli bilmiyorum☺
Geldigimiz gunun sonrasinda televizyonlardan Haiti depremi sonrasini izledik. Altinci his midir bunun adi bilmiyorum ama Puerto Rico’da son iki gun binalarin denize cok yakin insa edildigini, ada halki olarak deprem bilincinden ne kadar uzak olduklarini dusunuyordum. Hatta kaldigimiz oteli bile gozum pek tutmamisti, sagsalim evimize varalim diye gecirmistim icimden. Donus zamanlamamiz konusunda sansli oldugumuzu gorunce sukrettim. Evimden kilometrelerce uzakta baska bir ulkede (benim icin farkli bir ulke) depremi yasamak degil hissetmek bile urkutucu. Ne aci goruntuler izledik, CNN’i nadir kinadigim anlardan biridir depremden sonraki sokak goruntuleri. Sonra George Clooney depremde en fazla bagis yapan aktor unvani ile prestijini yukseltirken, Gupta gibi unlu doktorlar ya da unlu olmaya calisanlar da yollara dustu. Washington School of Photography’den gelen bir mesajdan yola cikarak yaziyorum bunlari. Ilk mesaj soyle:Haiti’ye gidecek gonullu fotografci arkadaslara ihtiyac vardir. Ikincisi: Haiti grubu yolculuga hazir, siz de katilin.
Program yapimcilari, fotografcilar portfolyolarina kattiklari belgeler, fotograflar ve tatmin edici calismalarla donmus olmamalilar Haiti’den. Yilin fotografini secmek kolay olmayacak demek ki, hani hep felaket fotograflari en gozde olur ya☹